قطاری نیست،بیهوده می دویم...
و پله ها کرکر می خندند...
صداشان در گوش می پیچد...
گلگشت
بده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت/کنار آب رکناباد و گلگشت مصلی را
بایگانی
- خرداد ۱۳۹۹ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۹ (۱)
- فروردين ۱۳۹۹ (۱)
- تیر ۱۳۹۷ (۱)
- خرداد ۱۳۹۷ (۱)
- بهمن ۱۳۹۶ (۵)
- خرداد ۱۳۹۶ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۱)
- آبان ۱۳۹۴ (۱)
- مرداد ۱۳۹۴ (۱)
- شهریور ۱۳۹۳ (۱)
- تیر ۱۳۹۳ (۲)
- خرداد ۱۳۹۳ (۴)
- ارديبهشت ۱۳۹۳ (۱)
- اسفند ۱۳۹۲ (۱)
- بهمن ۱۳۹۲ (۱)
- دی ۱۳۹۲ (۱)
- آذر ۱۳۹۲ (۲)
- آبان ۱۳۹۲ (۱)
- مهر ۱۳۹۲ (۳)
- شهریور ۱۳۹۲ (۴)
- مرداد ۱۳۹۲ (۳)
- تیر ۱۳۹۲ (۲)
آخرین مطالب
- ۹۹/۰۱/۱۱ربات اینستاگرام
- ۹۷/۰۴/۱۲کتاب بخوانیم
- ۹۷/۰۳/۱۰پدافند غیر عامل در طراحی شهری
- ۹۶/۱۱/۲۱کدام حجاب اجباری ؟
- ۹۶/۱۱/۲۱منتقدم اما پشیمان نه
- ۹۶/۱۱/۲۱وای از آذر
- ۹۶/۱۱/۲۱اربعین 1396
- ۹۶/۱۱/۲۱دانشگاه فقط دانشگاه نیست
پیوندهای روزانه
دریافت
چند وقتی بود بی امان پی دلیلی بودم برای تعلق به خاک.یا به عبارتی دنبال جواب این سوال بودم:"چرا ایران؟" چرا جاهای دیگه نه؟مگه همه ی دنیا انسان نیستند،مثل ما...
جواب های زیادی پیدا کردم که اکثرا پر از ایراد بودند...
تازگی ها به جواب متفاوتی رسیدم...
یک "چیز"ی هست که اصلا اسم خاک و کشور و ایران و...هم بر فرض ندارد... فقط میدانم یک چیزی هست ... یک چیزی هست که موقعی یک عده از بهترین بنده های خدا همه ی زندگیشون رو به خاطر اون دادند... واین کار اون ها باعث شد تا به من آسیبی نرسه و در امنیت کامل تا همین الآن زندگی کنم...
همچین چیزی ارزش تعلق داره...
اگر لایق باشم.